نیک آهنگ و آزادی با مخلفات

نمی دانم چرا انتقاد از نیک آهنگ کوثر ، مخالفت با آزادیِ بیان معنی شده است . از استاد بهنود گرفته تا همین آقایِ شهردارِ محله یِ ما که مسئول جمع آوریِ آشغال هایِ ساخته شده یِ خانه یِ ما و همسایه هاست . فکر نکنم کسی از نیک آهنگ خواسته باشد که انتقاداتش را تعطیل کند . صحبت از یک یا دو کاریکاتور هم نبود . مشکل روندی بود که وی در انتقاد از رفتار موسوی و کروبی در پیش گرفته و هر سخن و عمل و عکس العمل آنان را با نگاهی انتقادی به سخره می گرفت و در نهایت در کاریکاتور اخیر وی در موسوی ، به اوج خود رسید که به نظر می رسید سعی دارد نوعی ناامیدی از حرکت جنبش را با حضور آنان القا نماید و همه ی حرف ما هم - خودم را عرض می کنم - دقیقن همین بود . اگر بنا باشد با اندکی خود انتقادی داد بزنیم که آی امان که آزادیِ بیان از دست رفت ؛ شما بگویید ، چگونه اعتراض خودمان را به دوستان خودمان اعلام نماییم ؟!
اصل موضوع این است که اگر هدفِ مشترک داریم ، اگر راهمان یکی ست و اگر نمی خواهیم فعلن اجازه ی سو استفاده از رنگارنگی تفکرات سبز را به اونوری ها بدهیم ، نباید با خودمان رفتاری داشته باشیم که حضورمان را نفی و رد کنیم . موسوی و کروبی و همه ی آن هایی که در حال حاضر در کنار مردم مانده اند ، به هر چیزی که معتقد باشند ، در یک اصل با همه ی سبز ها مشترک هستند و آن آزادی است با همه ی مخلفاتش .